Bruiloft in Europa

die anders haar minst geliefde aangehuwde kleinzoon is.

Nu heeft de fotograaf het bruidspaar en de verwanten opgesteld voor de Hoftor. Hij is tevreden, dit is werkelijk van alle grote families die hij tijdens zijn loopbaan kiekte, de meest karakteristiek eenvormige.

Josefine heeft van de overzijde der straat geïnteresseerd toegekeken, maar als de fotograaf zijn toestel weer omhangt en de familie Hodl in los verband optrekt naar de Mariahilferkirche, haast zij zich naar de Nasch-markt. Als ze voortmaakt, zal ze nog voor het einde van de mis in Mariahilf kunnen zijn, - het boodschappen-net is daar geen bezwaar. Ze verdwijnt om de hoek van de Luftbadgasse, waar de knoflookgeur van de worstwa-ren-afdeling al in golven aandrijft op de warme wind. Maria heeft gedurende die tijd achter in de Hausflur gestaan en gewacht. Niet omdat ze zich zou generen haar onderhandelingen met Paul Wolük in het openbaar te voeren, maar de jongen zelf zou gekrenkt kunnen zijn. Dus wacht ze tot ze de laatste Hodl heeft zien aftrekken en een schildersmaat je, dat in de werkplaats zijn mandoline stemde, met zijn instrument in de woning van Hodl is verdwenen. Ja, daar zal vandaag een klein huisorkest zich doen horen, mandolines, guitaren en wat dies meer zij, alles uit eigen kring.

Nu staat Maria voor de gesloten deur, waarop het bevingerde kaartje van Paul Wolük prijkt. Ze klopt. Ze klopt nog eens en nog eens en wacht en klopt weer. Maar er komt niemand. En wijl ze niet wordt aangedreven door plicht of energie, zoals Josefine, beziet ze twijfelend de rode knokkel van haar wijsvinger en wacht verder. Maar dan ziet ze ook hoezeer de toegang naar Wolüks woning is versperd. En met het guitig lachje, dat haar vanaf haar jongemeisjestijd door het 72