De weg alleen

ouderlijk dak? Als daarna weer alle verantwoordelijkheid op haar aanstormde? Als ze daarna weer volwassen moest zijn, handelen, beslissen, — en vechten tegen het ongekende, dat telkens opgewoeld werd in haar?

Wat hielp het, dat vader hier geweest was, en dat ze haar wang tegen zijn hand had gelegd? Als moeder er geweest was, dan had ze haar gezicht niet tegen haar hand gelegd, maar in haar schoot. Dan zou ze in die schoot haar schreeuw gesmoord hebben, de schreeuw, die al die jaren in haar bewaard was en niet was uitgeschreeuwd, — de schreeuw om Leo, — de schreeuw, die zou klinken tot het eind van de aarde, als hij niet gesmoord werd in een moederschoot.

Maar moeder was niet gekomen. Ze had het licht op haar kamer gezien, en misschien vader gestuurd. Waarom zij niet? Waarom zij zelf niet? Als ze toch lag te wachten op haar?

Ze stormde tegen moeder, machteloos om het ooit onder woorden te brengen. Het botste op tegen de wanden van haar hart. Heel haar lichaam werd van een loden moeheid. Toch kon ze niet slapen.

Toen gingen haar gedachten naar de andere meisjeskamer, waar Lydia sliep. Ook een enkele nacht nog maar onder het ouderlijk dak. Wat droomde ze nu? Wat verwachtte ze, wat hoopte ze? O, licht en wit verwachtte ze de wereld. Het scheen uit haar lieve, zonnige ogen, wat ze hoopte.

Het werd een zegenbede voor Lydia. Dit blijde

121