Adios companeros!

Bevrijdingsfront kan die toch zelf maken, in een eigen fabriek? Daar wil ik wel bij helpen.'

'Heb je daar dan verstand van?'

'Je moet alleen goeie matrijzen hebben. En een ontwerper. De rest komt vanzelf.'

Wat een geluk dat Martin naar Amsterdam is gekomen en in mij zo'n vertrouwen stelt. Wie anders in de Wereldpartij zou zulke problemen hebben opgelost? Ineens heb ik het gevoel dat ik alles kan. Wij zijn altijd geïsoleerd geweest, maar nu vinden we misschien toch werkelijk de weg naar de koloniale revolutie.

Als een razende jaag ik van de ene taak naar de andere, terwijl ik ook vergaderingen moet bijwonen, de kopij verzorgen voor de Newsletter, het informatiebulletin waarvan ik redacteur ben. Wanneer ik dit allemaal moet doen, ik weet het niet meer, en dus schrijf ik stiekem een artikel in de tijd van mijn baas, zodat ik ruzie krijg met een collega die denkt dat ik aan het sjnabbelen ben. Weer jachten naar huis, naar Martin, naar Haarlem, naar Uitenboogaard, naar de dagdienst, naar de nachtdienst, weer naar Henk Uitenboogaard omdat hij een te schrale berekening had gemaakt en meer geld nodig heeft. Opnieuw, terwijl ik het gevoel heb stapelgek te worden, thuis, op de brommer, op mijn werk, op een vergadering met Nederlandse trotskisten, waar dan ook. En uitslapen kan ik niet na de nachtdienst want elke ochtend is er wel iets anders: 's morgens om half acht de post met een expresbrief van Martin op de dagen dat hij niet in Nederland is, een uur later belt de melkboer of stomweg een vriendje van de kinderen, al heb ik ze dit verboden want ik moet toch eens kunnen uitrusten, ik heb ook recht op slaap. En al wil ik het niet tegen Martin zeggen, hij zou het moeten begrijpen, hij kan 's morgens uitslapen na een nachtvergadering, maar dan moet ik al weer

126