Adios companeros!

Peinzend zitten wij tegenover elkaar, dan zegt Ben Ahmed plotseling: 'Is het niet mogelijk, in Nederland Franse persoonsbewijzen na te maken?'

Verrast kijk ik hem aan: meent hij wat hij zegt? Persoonsbewijzen is iets heel anders. Henk Uitenboogaard was tijdens de bezetting een meester in zulke vervalsingen. Misschien wil die wel helpen. Vóór de oorlog was hij links socialist en met mijn broer bevriend, kwam nog wel eens bij hem thuis kaarten. Hij heeft hem in de oorlog niet geholpen, dat is waar, maar misschien kon hij het toen niet, of heeft hij er spijt van gehad, want later liet hij ons soms wat levensmiddelen brengen.

Al die overwegingen jagen mij door het hoofd, maar wat zal ik zeggen? Hem, zonder dat Martin ervan weet, een toezegging doen? Ik kan hem toch ook niet zo laten gaan, na die humbug van zoëven. En natuurlijk zal Martin het alleen maar toejuichen.

'Misschien weet ik iemand, ik zal mijn best doen.'

Henk Uitenboogaard aarzelt geen ogenblik. Ja, daar wil hij wel aan meedoen, zegt hij, en rolt tegelijkertijd tussen zijn korte wijsvingers en duimen een sigaret, likt even aan het papier. Wat hij ervoor nodig heeft? Een degelpers in de eerste plaats, goed papier natuurlijk ook en stempels die hij zelf kan maken. Hoeveel het kost? Dat valt reuze mee, vijfhonderd gulden misschien. Ik kan wel juichen, wat zal Martin blij zijn. Zal ik het andere ook vragen? Hij zat in de Grote Raad van de Illegaliteit, misschien heeft hij wel een contact uit die tijd. Maar zou hij het mogen weten? Zeur niet, als hij persoonsbewijzen gaat maken is hij verder ook wel te vertrouwen. Vroeger had hij een metaalbedrijfje, misschien weet hij hoe ze worden gefabriceerd.

'Zou jij weten hoe je eraan kunt komen?' vraag ik aarzelend.

'Hier in Nederland? Dat is zo gemakkelijk niet. Maar het

125