Een heer om port mee te drinken ...

Alleen herinneren...

Niets herhalen - slechts de herinnering bewaren, die in kwistige goedgeefsheid glanzende flonkeringen toevoegt aan alles wat eens geweest is.

Het oude hotel in Londen bood een gezellige kamer, waar de huiverige kilheid der zeereis aanstonds verdreven werd door een laaiend open haardvuur. Blokken hout lagen hoog opgestapeld ernaast en aan de muren hingen kleurige ouderwetse prenten met jockeys, paarden en gemoedelijke mailcoaches erop. Het meubilair, van de goede oude soort, deed aan Dickens' verhalen denken... Later echter had men die kamer zeer Comfortabel' van een centrale verwarming voorzien, die meestal op de dag te koud en 's nachts te heet was. In plaats van de oude prenten pronkten misschien wel zeer diepzinnige, maar toch ietwat onbegrijpelijke kunstuitingen. De meubels waren precies zo als in ieder hotel tussen Vancouver en Wladiwostok. Neen, men voelde zich er niet meer thuis.

Het kleine Spaanse kuststadje had smalle, bijna onbegaanbare straatjes, waar hobbelige keien tot vervaarlijke bokkesprongen noodzaakten. Maar men was in vrolijk gezelschap, vond alles grappig en vermaakte zich in 'het' café over de dodelijke ernst der trots kijkende stamgasten, die er een ondoorgrondelijk dobbelspel beoefenden, een 'juego de dados'...

Waarom waren de stegen, toen men er voor de tweede keer kwam, slechts ongemakkelijk en somber? Waarom kon men er niet de draak mee steken, dat de plaatselijke grootheden nog steeds hun raadselachtig spel in 'het' café schenen voort te zetten? Een muffe kleine-stadsatmosfeer leek als een reusachtig spinrag over die mensen heen gesponnen. En als een hoon klonk het nieuwerwetse radioge-