Een heer om port mee te drinken ...

krijs bij al dat zeurige gedoe. Maar ook deze radio hield zich binnen zekere grenzen: La Traviata, El Trovador en daaromtrent.

Aan een oude romance deed het plaatsje aan de Rijn denken, dat door een merkwaardig, doch goedig toeval nog niet 'ontdekt' was geworden. Het Gasthaus Unter den Linden bezat een grote tuin vlak bij de rivier. En het mooie oude huis wettigde volkomen zijn naam: de geur der linden, de zware, bedwelmende geur, waarvan soms onze dromen doortrokken zijn, omhulde er alles. En het deerde de waard niets, dat slechts ons klein gezelschap er zijn intrek had genomen. Hij hield niet van 'soviele Leute zugleich'. Zo geschiedde het, dat het begrip 'waard en gasten' tot zijn volle betekenis kwam.. Vriendelijker, goed-geefser gastheer dan de forse, opgewekte Mundorf, was wel moeilijk ergens te vinden. Op zoele, geurende avonden nodigde hij uit een fles beste wijn met hem te drinken; hij had achter zijn huis een kleine wijnberg, de gulle gastheer; en met graagte liet hij zijn druivensap door kenners proeven. Uit het dorp klonk vaak een oud liedje, een van die Duitse liedjes die vertellen dat niets beter is dan een Rijnlands meisje, de Rijnlandse wijn en de goede vader Rijn zelf. In de linden waren ter meerdere luister lampions opgehangen en men hoorde in de ietwat onwerkelijke toestand, langzaam door de wijn veroorzaakt, de onuitputtelijke verhalen van de gastheer, verhalen van lang geleden toen altijd het mooiste meisje uit het dorp zijn liefste was geweest. En omhuld door lindegeur, goede vriendschap en een gevoel, of men in een droom verkeerde, werd men naar de slaapstede geleid. Een oude knecht bracht kaarsen en zijn meester liet alle zegeningen voor een rustige slaap op de reeds doezelige hoofden van de gasten neerdalen... Later was dit godenoord in een 'Vergnügungsstätte' veranderd, waar keurige kelners rondzweefden. De linden had de nieuwe bezitter grotendeels weggekapt en voor duur geld schonk hij een slecht glas wijn. Stijve studenten met