Een heer om port mee te drinken ...

kleine Boheemse boeren-madonna — zo van het land gekomen. Eigenlijk moest ze altijd kaarslicht hebben - dit is ze gewend; niet de grote, sterke lamp van Berkowitsch, hoewel dat ook een beetje Boheems klinkt, maar die is zonder erbarmen. Van iedereen ziet men direct de rimpels en plooien die hij heeft en die hij nog krijgen zal, bij die Ber-kowitschlamp - ultramodern dus en zonder genade en zes-tienachtenveertig lichtrekening. De kaarsen zijn goed en zacht en geven een mooie weerschijn in de ogen. Karei heeft nu volkomen blauwe ogen en alle zorgrimpels, vooral die twee lange van neus tot mond, die hij gekregen heeft van het te veel kaken-op-elkaar-klemmen uit nood, zorg en ellende 'van ons soort mense' zijn verdwenen door het kaarslicht. Kaarslicht is zacht en goud en glanzend. De margarine ziet er als echt versgekarnde boter door uit. Karei geeft me zorgvuldig het geld terug dat van de twee kwartjes over is, die hij mij geleend heeft. 'Nou heeft u zich de hele dag zo goed gehouden/ zegt Karei en hij kijkt me onderzoekend aan, 'mot u nou gaan huile?'

Ik huil niet, Karei, 't is het kaarslicht, dat mijn ogen vochtig doet lijken-en die twee kwartjes van jou, 'van jou soort mense'...

ïoo