Amsterdam, die groote stad

Er bestaat een Vereeniging tot Veredeling van den Volkszang, die sinds vele jaren reeds poogt dit kwaad te keeren, door op gezette tijden zangers en musici openbare les te doen geven in het zingen van goede, mooie, oude en moderne zangen. Eenige honderdtallen plegen deze lessen te volgen, doch de invloed, die er op de massa door wordt uitgeoefend, is nul. De arbeidersbeweging heeft hare volgelingen liederen geschonken, die, zoo niet altijd van groote kunstwaarde, toch op behoorlijk peil staan, hetgeen tot het op den achtergrond geraken van het gelal van vroegere jaren veel heeft bijgedragen. Maar het echte lied, de goede volkszang, is ons volk, in het algemeen gesproken, nog altijd vreemd. Wat „men” thans zingt, zijn gewoonlijk „schlagers” uit revues, operettes en laatstelijk uit zangspel-films.

Er is trouwens in het Amsterdamsche leven niet genoeg muziek. Pierementen, straatmuzikanten en orkestjes kunnen, al worden zij ook door de politie gekeurd, niet in de behoefte voorzien. Nu en dan geven liefhebbers-muziekgezelschappen en -zangvereenigingen uitvoeringen in parken. En er zijn ook de zingende torens, de beiaarden, die hunne parelende klanken strooien over de stad, doch waaraan weinig aandacht wordt geschonken. Alles goed en wel. Maar men zou hier iets moeten hebben als het Ant-werpsche Bestendig Festival. Des zomers is de Scheldestad eiken Zondag vervuld van muziek, van den ochtend tot den avond op alle pleinen en in alle parken gespeeld en gezongen. De spelers en zangers trekken van ] iet eene park of plein naar het andere, achter hunne kleurige vlaggen en vaandels, zingend en spelend. De menschen luisteren langs den weg, staan in drommen om de muziektenten. De stad klinkt als een orgel. Zij is vol klank en kleur, waarvan alles geniet.

Er is niet zeer veel in België, dat ons ten voorbeeld kan strekken. Maar op het stuk van feestelijk leven zouden wij wel een en ander van daar kunnen overnemen. Want hier is het leven wel wat dor en grijs.

Wie, bij voorbeeld, heeft aanschouwd hoe te Antwerpen een heele straat feestviert als een der jonge buurtgenooten primus van zijn school is geworden, of er de jaarlijksche uitdeeling van schoolprijzen in de stadsfeestzaal heeft bijgewoond, kan niet ontkomen aan het verlangen, dat zulke dingen ook deel van ons volksleven zouden uitmaken, dat wij iets minder deftig, houterig, mechanisch konden worden, dat er wat meer roering en kleur in onze stad zou worden gebracht. Maar dan zonder de bandeloosheden, die hier bij feestelijke gelegenheden vaak voorkomen,

o.a. het opeengepakt „hossen”, onder onafgebroken gebrul van „hi-ha, hi-ha,” hetgeen wel een van de onsmakelijkste vreugde-uitingen is.

66