Bruiloft in Europa

‘En voor mij een Bauernschmaus,⁵ zegt Otto. Het is wel onzinnig om zuurkool met varkenskluif te eten op een warme junidag, maar hij heeft drie jaar lang geen Bauernschmaus gezien.

‘Dan mij ook een Bauernschmaus,’ bestelt Roserl. ‘Eindelijk weer eens een familiediner,’ glundert Otto en Roserl lacht hem het antwoord toe. Een familiediner, - zo noemden ze vroeger de menu’s die ze op hun weekendtochtjes in gemeenschappelijk overleg samenstelden. Het mochten geen dure gerechten zijn, in verband met Otto’s gebrek aan inkomsten, maar het was ongezellig om niet hetzelfde te eten.

‘Wat jammer dat ik er niet aan dacht, dan had ik jouw kotelet kunnen meebestellen,’ verwijt zich Otto. ‘Vind je het erg om Bauernschmaus te eten?’

En dan ziet Otto iets glanzen in Roserls ogen, dat daar vroeger niet was, in die goede oude, wat lichtzinnige tijd. ‘Niet met jou,’ zegt ze, en alle sentimentaliteit is aan dit antwoord vreemd.

De kellner heeft de nog half gevulde schalen met zuurkool weggenomen. ‘Bauernschmaus is verleidelijker uit de verte dan dichtbij,’ zegt Otto, ‘precies andersom als jij, Rosamündchen.’ Hij hoort het zichzelf zeggen, het klinkt te vulgair en toch zou dat vroeger niet erg zijn geweest. Misschien is de Roserl die daar nu tegenover hem zit ook wel niet helemaal meer de Roserl van vroeger, - zeker, ze is niet meer heel en al het fidele meisje dat wel tegen een grap kon, ze is wat ouder geworden, misschien ook wel wijzer. ‘En fijner,’ denkt hij, ‘ik zou haar nu niet meer zo durven aanschieten als indertijd.’ Hij moet lachen als hij denkt aan die eerste kus achter de af geverfde kasten van Vater Hodl. Maar dan vraagt hij ernstig:

97