Bruiloft in Europa

‘Mag ik nog Rosamündchen zeggen, kleintje?’

Het is een teleurstelling, dat hij die vraag nog eens herhalen moet, maar dan geeft Roserl toch een antwoord: ‘O, ja.’

‘Heeft niemand anders je zo genoemd in die tijd?’ dringt Otto aan.

‘Niemand anders heeft me zo mogen noemen,’ zegt Roserl, maar ze ziet niet op en in zijn ogen, zoals hij hoopvol verwachtte. Iets dat heel ernstig moet zijn drukt haar lippen opeen, er is nu niets meer aan haar dat lacht.

‘We zullen wat vruchten bestellen,’ zegt Otto en ziet om naar de kellner. ‘Aardbeien.’ De kellner serveert ze, keurig op ijs, en begeleid door een kristallen flacon poedersuiker. Aardbeien zijn in juni eigenlijk een heel gewoon natuurverschijnsel, maar een behoorlijk restauranthouder ziet toch kans er een gedistingeerde plat van te maken, vooral wanneer een blijkbaar welvarend Duits-Amerikaan ze bestelt. De kellner neemt zelfs een vaasje rozen van de naastbijzijnde tafel en plaatst het met een beminnelijke glimlach naast de vingerkom van de dame.

‘Ik heb alleen nog maar tijd voor mijn sigaret/ zegt Roserl.

Otto heeft zijn koker al op tafel gelegd, hij ziet toe hoe Roserls welverzorgde maar gebruinde handen een sigaret kiezen en aansteken. ‘Ik had haar vuur moeten geven/ denkt hij, maar het is niet erg, Roserl weet zich zo heerlijk rustig en gemakkelijk zelf te helpen. Haar hand met de gladde roze nagels, haar ronde vaste arm met de gladgouden band rijst en daalt terwijl ze haar sigaret geniet, - zijn blik glijdt mee en vindt rust in haar kalme bewegingen.

Aardbeiengeur doordringt de warme lucht, het zachte

98