Bruiloft in Europa

zucht. Er komen niet vaak zulke klanten.

Nu daalt Otto toch werkelijk langs de helling der Luftbadgasse, hij blijft nergens meer staan, hij kent de buurt alweer. Voor hij naar Amerika ging, heeft hij er anderhalf jaar zonder werk of vooruitzichten bij zijn tante gewoond, ze heeft hem alles aangeboden wat ze te bieden had, een deel van het dak boven haar hoofd. Van haar schamel pensioentje en de paar schillingen die Lili’s handwerklessen inbrachten, viel niet te delen. Hij heeft in die tijd herhaaldelijk een middagmaal overgeslagen, maar hij is haar voortdurend dankbaar geweest voor de zekerheid dat hij ergens een slaapplaats had, in hem stak nu eenmaal geen beroepsdanser of gigolo.

Later heeft hij haar op verjaardagen zo nu en dan een cheque kunnen zenden, een cheque van beperkte afmeting, want hij heeft de laatste tijd ook te zorgen voor zijn broer Karl, die wordt verpleegd in wat men beleefdheidshalve een zenuwsanatorium noemt. Maar nu heeft hij toch te haren behoeve een honderd-dollar-bil-jet in een enveloppe gestoken, hij mag haar natuurlijk niet betalen, hij komt logeren, maar hij mag wel een cadeautje meebrengen. Er is niemand die zo voldoening-wekkend een geschenk weet te aanvaarden als zij. ‘Tante Paula was altijd een authentieke grande dame,’ denkt Otto, ‘maar haar volkomenheid heeft ze pas bereikt in de Luftbadgasse.’ Het klinkt onmogelijk maar het is een feit. Hij verlangt zeer haar weer te zien.

Als hij verdergaat komt de Luftbadgasse hem toch een beetje vreemd tegemoet, en dan heeft hij ook al de versiering van Hodl’s huis gezien. ‘Heil dem Goldnen Paar?’ overlegt hij, ‘wel dat kan niet anders zijn dan de Hodls zelf!’ en meteen glijdt om zijn mond de open jongensglimlach die overal mensen en harten voor hem 86