Bruiloft in Europa

Otto von Wemizek is uitgestapt aan de hoek van de Luftbadgasse. Hij heeft aan het Westbahnhof de taxichauffeur wel zijn adres opgegeven: Luftbadgasse 12, maar de man voor de inrit van de straat tot diens zichtbare erkentelijkheid betaald en weggezonden. Nu staat hij daar, met zijn groot valies naast zich, en voelt zich een beetje melancholiek worden, wijl de straat zelfs op deze stralende junidag veel doodser en zonlozer blijkt, dan hij haar zich in zijn verbanning was gaan voorstellen.

‘En daar woont nu tante Paula met Lili,⁵ denkt hij. Dat hijzelf na zijn twintigste jaar heeft moeten leren zich zonder opstandigheid neer te leggen bij alle wisselvalligheden des uiterlijken bestaans, als Inflation en Ent-adlung, neemt hij het noodlot niet kwalijk, maar hij kan nog altijd niet verdragen dat zijn sierlijke, fijnzinnige tante Paula, de weduwe van de charmante aristocraat, die de Habsburgse monarchie vertegenwoordigde op zo vele vooroorlogse diplomatieke conferenties, nu moet vegeteren in een dier sombere oude huizen die daar in de diepte van de Luftbadgasse liggen. ‘Ik zal haar wat bloemen meebrengen,⁵ bedenkt hij, en keert weer om.

Het nauwe winkeltje in de Gumpendorferstrasse is slecht voorzien, deze buurt kan zich geen luxe-uitgaven permitteren. ^cNeemt u toch kunstbloemen, die blijven altijd mooi,⁵ raadt het spraakzame winkeliersvrouwtje, als Otto haar lelies te prijzig vindt, maar evenmin keus kan maken tussen de schamele rozen en anjelieren. En

84