Bruiloft in Europa

hoe met mensen om te gaan?

Als ze echter de deur van de grote achthoekige kamer openmaakt, schrikt ze toch zelf even van de angstige, woedende schreeuw, die haar van de divan tegemoet slaat. Zou ze zich dan toch hebben vergist?

Ach ja, natuurlijk heeft ze zich vergist. Het is lang niet hetzelfde of. een charmante artiste de toegang tot het vertrek van een jong kunstenaar forceert of dat een goedwillende oude vrouw haar protectie komt aanbieden. Maar hoe zou Maria dit onderscheid weten te maken, - zij die nog deze morgen het ‘carissima mia’ van de oude Garlo Perrucci las?

‘Dat is toch een ongehoorde brutaliteit!⁵ blaft Paul Wolük haar aan. ‘Wie heeft je geroepen? Ik schrik me een ongeluk. Heb ik dat gele vel niet gezegd dat ik niemand ontvang?’

Hij staat overeind voor zijn divan, hij heeft het dek gegrepen en omgeslagen en staat daar nu smal en be-spottelijk tussen de vier opgeschrikte katten, die blazen en zich rekken met hun staarten omhoog. Hij weet hoe bespottelijk hij moet schijnen, ook ziet hij zijn volle po en schaamt zich, hij zou kunnen slaan en huilen. Maar zijn handen moeten de deken houden en huilen wil hij niet, dus is alleen zijn stem nog hoger en snijdender dan anders als hij zegt:

‘Bezichtiging slechts toegestaan na schriftelijke aanvrage. - En nu een-twee-drie eruit.’

Maria heeft werkelijk een beetje spijt. De jongen is zenuwachtiger dan zelfs voor een rasartist nodig en wen^ selijk is, — ze had misschien toch beter kunnen aankloppen. Maar nu is daair niets meer aan te doen, als ze teruggaat is alles bedorven. Dus komt ze wat verder de kamer binnen, schuift met haar voet een paar schoenen opzij, legt een stapel muziek van de enige stoel op

7é