Bruiloft in Europa

neren ze de toeschouwer, door hun aantal, door hun rustige gemoedelijkheid en hun verzorgd ui terlijk. Natuurlijk, iedereen doet voor een bruiloft zijn beste kleren aan, maar die kleren hebben ze dan toch maar. Zondagse kleren die in de week worden weggehangen en de zondag helpen onderscheiden van werkdagen, degelijke kleren, door moeder zelf genaaid, geen uitver-koopprullen waarmee de warenhuizen de kleine man zo graag opschepen. En de krullen van de kleinde meisjes zijn deugdelijk in de papiljotten gezet, de blouses van de jongens staan stijfgestreken.

Natuurlijk halen de enkele intelligente uitzonderingen hun neus hiervoor op. Er zijn ook onder de Hodl’s, of hoe de schoonzoons en hun kinderen dan verder mogen heten, wel enige nieuwlichters, die door de week een minimum aan kleren dragen en des zondags alleen een badpak. Zij zijn uit hun tuindorpen of modelwoningen naar de Luftbadgasse gekomen om ouders of grootouders plezier te doen en zullen ook wel mee naar de kerk gaan, hoewel ze er anders niet komen. Maar kleine Resi heeft al een nichtje aangestoten en gefluisterd, dat ze zo met haar blote armen niet in de kerk kan zitten en zelfs haar eigen jumpertje aangeboden om de vleselijke attracties der jonge vrouw te bedekken. Het nichtje echter, dat gehuwd is met een rasechte Jung-sozialist, laat zich niet dwingen, ze zal dan wel thuisblijven en wat helpen bij het klaarzetten.

Toch is ze heus niet frivool gekleed, dat nichtje. Ze draagt een sneeuwwit gewassen linnen jurkje, aardige witte sokjes in rode sandalen aan haar bruingebrande benen, en om haar kortgeknipt blond hoofd een hardblauw kralensnoer. Ze biedt, onbevooroordeeld gezien, een verblijdender aanblik dan de andere vrouwelijke familieleden, die allen de handschoenen en de mantel