Bruiloft in Europa

heftig om een slapende zuigeling in haar armen te nemen of met haar vingertop langs zijn rond, week wangetje te strijken, dat ze moet opstaan en verder gaan. Het is wonderlijk, laat ontbloeid moedergevoel en het ontspruit zeker niet aan haar verwelkt lichaam. Waarschijnlijk is het de laatste opvlamming van haar vurige liefde voor het leven. Al het jonge dat in deze wereld wordt geboren, is een belofte voor haar eigen onsterfelijkheid van het levende, willende, woelende mensengeslacht.

Al het jonge is haar lief. Ook de schooljongens en -meisjes, die zo nonchalant hun tassen zwaaien wanneer ze langs haar gaan, ook de bakvissen, de studenten, de metselaarsmaatjes, die ze tegenkomt langs de weg. En natuurlijk de aanstaande musici, de jonge mannen en de meisjes, die hun sigaretjes roken voor de koffiehuizen rond het Conservatorium. Een enkele maal in het seizoen beklimt Maria alle tweeëntachtig treden naar de vierde galerij van de Opera, en zoekt zich tussen de jonge mensen met hun partituren een staanplaatsje achter de leuning van het promenoir, alleen maar om zich nog eens te warmen aan de hitte van hun gefluisterde discussies. Niemand kent haar meer daarboven, niemand vraagt ook wie de dikke oude dame zou kunnen zijn, die zo lastig in de weg staat als men tegelijkertijd moet letten op de dirigent, het toneel met de solisten, en de partituur, die ieder ogenblik van de leuning kan glijden. En als Maria dan na het einde der acte weer zal afdalen naar de logeplaats, die de directie zo goedgunstig te harer beschikking houdt, de logeplaats vanwaar het promenoir geheel onzichtbaar blijft, dan bedenkt ze zich onderweg en gaat stilletjes langs de trappen der bovenrangen en een zijdeur het Huis uit.