Bruiloft in Europa

komt nog juist op tijd om haar rug af te wrijven. Maria is vol vrolijke opgewektheid en wil, dat Josefine dadelijk alles zal vertellen wat ze van Paul Wolük weet. ‘Ik heb hem niet eens goed gezien,’ zegt Josefine. ‘Maar net genoeg om te weten dat het een onbeleefde, eigenwijze bleekneus is.’

‘Zo,’ zegt Maria Ritter, ‘nu heb je het toch glad mis Josefine, een eigenwijze bleekneus kan geen Mozart spelen zoals hij. Ik zal zelf wel eens bij hem gaan.’

‘O, neen, mevrouw,’ ontzet zich Josefine, ‘dat moet u vooral niet doen. Het is werkelijk een vlegel. Toen ik hem het biljet wilde geven, zei hij: ‘Ik kots op Thi-baud en Maria Ritter kan stikken’. De barmhartige Josefine verzwijgt het ergste, — dat Paul Wolük heeft gezegd: ‘weet ik wie Maria Ritter is!’

‘Ach,’ glimlacht Maria. ‘Nu wordt het pas de moeite waard, er zit bepaald wat in die jongen. Weet je wat? als ik aangekleed ben, ga ik dadelijk naar hem toe.’

Maria'Ritter is nooit getrouwd geweest, dat was overbodig. Ze heeft een dochter van vijfenveertig, die ze indertijd door de Franciskanessen heeft laten op voeden en die nu de bigotte moeder-overste van een klein meisjespensionaat in Salzburg is. Maria heeft haar dochtertje zeer liefgehad, maar de kunst boven haar, en de eerwaarde zusters hebben niet veel moeite behoeven te doen om het meisje te vervreemden van haar te wereldse moeder. Maria heeft geen tijd gehad om haar ongeboren kinderen te missen. Maar nu is ze vierenzeventig en mist haar kleinkinderen.

Een klein levend mensenbegin, dat lacht met een bevend geurig mondje. Als Maria in het Stadtpark of in de Burggarten op haar stoeltje zit, tussen de kinderwagens en de jonge moedertjes, verlangt ze soms zo 66