Bruiloft in Europa

poten schikt. ‘Laat ze maar kloppen/ denkt Paul Wollik en strijkt met zijn lange witte hand over zijn voorhoofd, ^cals het ze verveelt, gaan ze wel weer heen.’ Maar hij heeft de energie van Josefine onderschat, en haar zuinig hart dat trekt naar het goedkope rookvlees van de Naschmarkt. Ook loopt ze niet voor niemendal twee trappen op en af. Zij behaalt dus de overwinning. Als Paul niet langer het bonken en ratelende tikken kan aanhoren, strijkt hij de katten van zijn pyjama en staat op. De deur kan hij slechts voor een kiertje openduwen, de knechts van Hodl hebben die van buiten vrijwel gebarricadeerd, maar dat is niet erg in verband met zijn nachtkledij.

‘Jawel/ zegt hij, ‘hier ben ik.’

‘Bent u Herr Wolük?’ vraagt Josefine. Ze ziet niets dan een hand en een stuk blauwgestreepte pyjamamouw en ergert zich.

‘Dat zal wel, mijn kaartje zit op de deur/ zegt Paul. De jonge mensen durven tegenwoordig ongelooflijk grof te zijn. Josefine herinnert zich nog de vroegere aanbidders van Maria Ritter, er is een groot verschil.

‘Kunt u me even ontvangen?’ vraagt Josefine zo beleefd als haar mogelijk is. Maria zal willen weten hoe de jonge man leeft en woont, ook kan ze het haar opgedragen praatje niet maken door een kier van een handbreedte.

‘Geehrtes Fräulein, ik ben een gentleman, hoe zou ik een dame kunnen ontvangen in dit toilet?’ zegt Paul. Hij bedenkt onderwijl dat ook zijn pot de chambre nog voor de divan staat. ‘Geeft u mij de boodschap maar zo/ adviseert hij.

Josefine vindt een pyjama geen beletsel. Ze is verwelkt en uitgedroogd in de opera- en balletwereld, er is veel nodig om haar te choqueren. Maar Paul Wolük is een

64