Bruiloft in Europa

heen met haar gezond Weens optimisme. Ten slotte weet ze de toiletten, waarmee ze zich tactvol omhult, nog altijd met smaak te kiezen, ook heeft ze een handig en niet veeleisend naaistertje. Als ze behoorlijk is geschminkt en gekapt, maakt ze nog een heel bevredigende indruk in een stad, waar men zelfs oudere vrouwen haar beetje behaagzucht gunt.

‘Zo, nu lees ik toch eerst de post,’ zegt Maria. ‘Ga jij intussen naar beneden bij die jongen. Je mag hem zeggen, dat ik heel goed vind wat hij doet, alleen moet hij zijn snertviool inruilen voor een betere. Maak een praatje en zorg dat ik hem eens van dichtbij te zien krijg, maar breng hem het biljet behoorlijk in een gesloten enveloppe, het ligt; op mijn toilettafel.’

Maria Ritter mag de naoorlogse mens dan een opgemaakte, kinderachtige en sentimentel oude vrouw schijnen, nog altijd klopt in haar hart het rode muzi-kantenbloed, dat sneller stroomt als het wordt aangeraakt door de muzikale waarheid. Maria weet niets van de jonge violist, die sedert een paar weken in het pavil-joentje beneden haar slaapkamerraam uur na uur zijn oefeningen speelt, ze weet alleen dat zijn streek breed en lenig, zijn toon vol en lieflijk is. Ze heeft de laatste tijd vaak voor haar open raam gestaan en goedkeurend geknikt bij zijn virtuoze buitelingen langs de toonreeksen, ze heeft zich gaarne overgegeven aan een zoete cantilene. Natuurlijk heeft ze Hodl naar zijn naam gevraagd en weet zich die nog te herinneren, hoewel ze tegenwoordig zo gemakkelijk namen vergeet; hij heet Paul Wolük. Een totaal onbekende naam. Maar niet slecht voor het affiche...

Nu heeft Maria de post doorgelezen, Baronin Marzen-burg maar vast het lieve vleierijtje geschreven dat deze na het zenden van haar kiekje mag verwachten en de 62