Bruiloft in Europa

Nu gaan we binnen kijken of er iets is blijven liggen, «*- geef op die zak Weissenstein, en steekt jullie die fles bij je, denk om de capsule, Julius, - en dan rijden we als de bliksem over Mödling naar Wenen, vooral niet meer langs de Laxenburg Allee...’

^£En laten ze hier zomaar liggen?’ vraagt de kleine Weissenstein.

‘En laten ze hier zomaar liggen,’ bevestigt Ladislaus. ‘Het enige wat we kunnen doen. Als het waar is dat hier nooit iemand komt, zoals Julius zegt, dan zijn ze verkouden, maar dat is hun risico. Als er daarentegen behoorlijk wordt gezocht, - en ik verzeker je dat Ministerialrat Rasser naar zijn zoon zal laten zoeken, ^ dan komen ze er met de schrik af. Zo, - rechtsomkeert, mars.’

Nu zit Julius aan het stuur. Daniël heeft de plaats naast Ladislaus, op de achterbank. Hij is voor ’t ogenblik volkomen leeg van elke gedachte, hij voelt alleen met verwondering dat hij op de terugweg is naar Wenen. Straks staat hij weer in de Luftbadgasse en zal naar bed kunnen gaan om uit te slapen. Het is een wonderlijk eenvoudig einde van het avontuur dezer dagen, - maar is het wel een einde? Daniël merkt, dat hij eigenlijk niet aan een einde gelooft, - hij weet wel niet waarom, hij kan op dit ogenblik in zijn bewustzijn niets tot gedachten of woorden maken. En dan is er nu ook weer de moeilijkheid om zijn tanden gewoon rustig op elkaar te houden, dit vereist veel aandacht.

Telkens echter dringen een paar losse woorden zomaar door zijn aandacht heen, hij jaagt ze weg en dan zijn ze er weer, doodgewoon: ‘wat moet je nu beginnen, wat moet je nu beginnen.’ Het is heel vermoeiend voor hem om op te passen dat niemand het beven van zijn kaken

53