Bruiloft in Europa

barend vreugdeloos om de lippen, met een scherpe tik slaat hij tegen een boomstronk de hals van zijn fles Weisswein af.

‘Dat is waarschijnlijk ook een tactiek, voorlopig tenminste,’ zegt Ladislaus en kucht dan met inspanning iets weg in zijn zakdoek. Julius eet, al wachtend, zijn zesde broodje, en als hij ziet dat Ladislaus weer rechtop zit, gaat hij Daniël halen en de kleine Weissenstein.

De arme Weissenstein ziet spierwit, hij heeft dan ook twee dagen lang helpen zoeken naar zijn broer en heeft sinds gisteravond niets te eten gehad. Zelfs Julius merkt het op en laat hem de beide laatste broodjes.

‘Je gevangenen liggen toch wel goed vast?’ vraagt Ladislaus.

‘Geen verwikken aan,’ verklaart Julius. ‘Opgerold in hun dekens en vastgesjord.’

‘Ga er dan maar bij zitten,’ zegt Ladislaus. Daniël voelt in zijn zak, hij moet de revolvers nog afleveren. Hij haalt de keurige pakjes voor de dag, legt ze op een mosheuveltje en wikkelt de papieren los, die de toeschouwende Ladislaus systematisch in zijn zak steekt. Als echter de blinkende kleine revolvertjes voor de dag komen, springt Ladislaus vloekend overeind, zijn smal lichaam trilt onder de explosie.

‘Verflucht und verflucht und verflucht noch einmal, - dat is het toppunt, stom vee. - Moet jullie hier in Wenen dan van alles theater maken? Samenzwering onder de eiken, eed op de wapenen! Om te huilen is het. Nieuw gekocht, — vanmorgen zeker, hè?’

Julius kijkt toe met een slim lachje. ‘Daniël heeft ze gekocht, hij zal wel voorzichtig zijn geweest, niet?’ ‘Süssholz kent me niet geloof ik,’ zegt Daniël nors. ‘Je moet niet geloven, je moet weten,’ briest Ladislaus. ‘Maar voor wie zijn die revolvers, Julius, jij hebt

5¹