Bruiloft in Europa

de jongen heeft geen schrammetje. Maar er is toch iets gebeurd, het gezicht van de jongen is niet het gezicht, dat hij kent. Het is strak en koud en wit en vooral oud, — opeens ziet Meyer zijn zoon, Daniël’s vader, op het doodsbed waaraan hijzelf het gebed voor de stervenden uitsprak. Daniël’s gezicht is star als dat van een pasgestorven mens en toch wil het nog glimlachen naar Meyer Jonathan.

‘Wat is er gebeurd?’ herhaalt de oude man en tegelijk weet hij al, dat Daniël hem niets zal zeggen.

Zo is het. Daniël zoekt in het gezicht van zijn grootvader naar iets dat hij zeggen kan, maar aan die geliefde bezorgde ogen kan hij geen onwaarheid vertellen. Dus blijft hij hem alleen aankijken, maar de glimlach om zijn mond wordt levender, zijn gezicht ontdooit. Meyer Jonathan ziet het gebeuren, en wacht af.

‘Ik wilde je even zien, grootvader, - ik wilde je laten zien, dat je niet ongerust hoeft te zijn. Ik had geen tijd om naar huis te komen en toen viel me in, dat ik je wel hier kon gaan op wachten.’

‘Goed, jongen, goed,⁹ zegt Meyer Jonathan, ^ ‘waar ben je toch al die tijd geweest?’

‘O, bij vrienden,’ zegt Daniël. Het zijn woorden, het is geen antwoord, dat weet hij wel, maar daar is niets aan te doen. Hier, midden op het drukke trottoir, is het voldoende dat zijn grootvader hem kan zien, en dat hij grootvader ziet. En dan is hij zich opeens weer bewust dat hij niet langer kan blijven, dat er op hem wordt gewacht, hij ziet achterom naar de ledig wachtende Mercedes.

‘Ga naar binnen, zeg, het is je tijd.’ Hij heeft zijn handen op Meyer’s schouders gelegd. Een dwaze gedachte gaat door zijn hersens, hij zou nu de oude man mee kunnen nemen in de wagen en naar Hietzing rijden of

27