Bruiloft in Europa

reeds twee nachten van huis is gebleven.

Dus staat Meyer Jonathan weer rechtop, zo recht als hij nog kan en met zijn stok tast hij in het slechtver-licht portaal naar de bovenste trede van de trap. Zijn werkdag is begonnen, hij zal moeten aanstappen om op tijd te zijn. Maar op de Secretarie zal niemand zien dat dit hem moeite heeft gekost. Hij is tachtig en een schrijverspensioentje is klein, te klein om een student te onderhouden. Nog een paar jaar moet hij volhouden en waarom ook niet? Zijn eigen vader is tweeënnegentig geworden.

Op het portaal van de tweede verdieping licht hij de grote zwarte vilthoed van zijn wit hoofd voor de mooie Fräulein Goldös die juist de huisdeur van Bergmann achter zich dichttrekt. ‘U bent ook vroeg!’ zegt ze verwonderd, ‘ik ben u nog nooit ’s morgens tegengekomen.’

‘Dan bent u zelf vroeger dan anders, denk ik,’ antwoordt Meyer Jonathan, ‘want ik ben te laat vandaag.’ ‘Ja, ik ben vroeg, het weer is te mooi, ik ga zwemmen,⁵ zegt Fräulein Goldös, ‘ik zou me de hele dag ergeren als ik niet in het water was geweest,⁵ en nu ziet Meyer ook het zeildoek rol valiesje. Fräulein Goldös draagt een rood mutsje op haar zwarte krullen, ze is breed in de schouders, smal om de heupen, fris en intelligent, en ze lacht gul met witte tanden en een lage klank in haar stem. Ze is hoofdcassière bij Korngross en heeft geen zorgen. Meyer spreekt in gedachten een zegenspreuk over haar uit, ze is wel geen Jodinnetje, maar deze levenskrachtige Hongaarse verkondigt evenzeer de vreugde der Schepping. Vriendelijk en mooi is ze, God zegene haar.

‘Ik heb gisteren uw kleinzoon gezien,’ zegt Fräulein Goldös terwijl ze voor Meyer Jonathan de trap afgaat. 22