Bruiloft in Europa

den in de hoek van het keukentje. Maar als hij het blauwgestreepte overhemd van Daniël bovenop legt en met voorzichtige vingers gladstrijkt over de stapel, slikt zijn genepen keel met moeite de laatste hap van zijn ontbijt terug. Hij ziet opeens hoe Daniël des morgens met een paar rukken het overhemd over zijn bruine krulle-kop trekt en om zijn stoere hals en armen, nog vochtig van het koude water. En zijn hart vraagt: ‘Daniël, waar ben je, wat doe je, wie zet vandaag je morgenkoffie voor je neer?’

Meyer Jonathan heeft kinderlijke voorstellingen van het studentenleven. Hij meent dat de juridische student Daniël Jonathan het geluk kan vinden in de studie om de studie en het gelukkigst moet zijn achter zijn schrijftafel. Hij meent dat men zich in 1933 aan de Weense Universiteit even hardnekkig van de wereld kan afkeren, als hij en zijn vrienden zestig jaar geleden zich inkapselden in hun Talmudonderzoekingen aan het Joods Seminarium te Krakau. Daarom is hij nu ook ongerust over Daniël, die blijkbaar in twee dagen en nachten niet naar zijn schrijftafel heeft verlangd. Als hij niet zo kinderlijk onwetend was van het drijvende strijdende leven in zijn stad en in de wereld, als hij kon vermoeden dat de onpersoonlijke hartstocht, waardoor de edelmoedigen soms worden bezeten, thans over de gehele wereld de jonge mensen in gloeiende drift tot actie en in de strijd tegen elkander drijft, dan zou hij niet zo teleurgesteld en angstig zijn bij Daniëls ongedurig komen en gaan. Maar hoe kan een jong en vurig revolutionnair socialist een oude vrome jood de problemen en catastrofen van deze tijd doen verstaan? Hoe kan hij een wijze, die in Gods vrede leeft, iets doen begrijpen van wat Grossdeutsche en Austromarxisten, Schutzbundler en Heimwehre, sozi’s en nazi’s en bol-20