Bruiloft in Europa

ten langs de daklijst bevallen hem maar matig, ze stammen uit de versieringszucht van de tweede Hodl, die de medaillons met Haydn, Beethoven en Mozart in 1874 heeft laten aanbrengen, omdat toen in Wenen overal gebouwd en versierd werd en hij behalve schildersbaas ook trombonist was van zijn muziekvereniging. Johan-nes Hodl, die vandaag toch al vijftig jaar is getrouwd, herinnert zich nog heel goed, hoe het huis er in zijn jeugd uitzag zonder de zandsteenfiguren. Als hij zijn eigen zin deed, gingen ze er vandaag weer af, maar hij heeft op zijn tweeënzeventigste nog altijd een restje piëteit en ontzag voor zijn vader behouden. Zijn kinderen moeten er dan maar mee doen wat zij willen. Nu de buren en de knechts toch aan het groenmaken zijn, hebben ze meteen de gelegenheid aangegrepen om de oude heren onder de daklijst een vrolijker aanzien te geven. Die dragen nu een krans van dennegroen, alle drie. Beethoven kijkt er mistroostig onderuit, maar Mozart draagt de zijne heel kwiek en de goede Papa Haydn is door de schildersleerling nog met een extra struikje bedacht langs de strik van zijn staartpruik. De kleine jongens en dikke moeders uit de belendende par-terrewoningen hebben van beneden aanwijzingen gegeven, ook omtrent het verloop der papierslingers en sparguirlanden langs de vensters der eerste en tweede etage. Nu staan ze goedkeurend te knikken, en te kijken hoe de meesterknecht midden boven de Hoftor een hartvormig, blinkendverguld schild bevestigt, waarop hardblauw de letters en cijfers krullen. ‘Heil dem Gol-denen Paar, 1883-1933’.

Dit gebeurt alles zo stil en voorzichtig als mogelijk is, en in de allervroegste ochtend, want de gouden echtelieden moeten natuurlijk verrast worden. Johannes Hodl heeft zich tenminste nog maar eens in bed omge-12