Bruiloft in Europa

de menselijke restanten uit de keizertijd. Men woont er slechts een kwartier gaans van de Ring, de Hofburg, de Kamtnerstrasse en de Opera, een half uur van het Parlement en de Academie. De overtollige officieren, obers, pianoleraren, architecten, ambtenaren, die met de keizer en de aartshertogen in één lawine werden meegesleept tot ze in de diepte van de Luftbadgasse belandden, kunnen vandaar nog zonder tramkosten de lucht van de Innere Stadt gaan inademen, hun dagelijkse promenade maken langs de Ring of zich neerzetten in de Kaisergarten, die geen van hen nog volgens de nieuwe naambordjes Burggarten belieft te noemen. Als zij hun bovenwoning verlaten, lopen zij nog zeer correct elastisch, hoewel op scheve hakken, dragen hun monocle of hun kunstenaarsflambard met overjarige elegantie en weten niet, dat ze tussen de tweedpakken en trenchcoats van deze tijd rondgaan als een voorgoed overwonnen verleden. Welneen, zij beelden zich niets in, zij zijn voor het ogenblik natuurlijk niet aan de winnende hand, maar geduld, de tijden zijn aan ’t veranderen, binnenkort zal men hen smeken om terug te keren.

En dan is er natuurlijk ook de vlottende bevolking van iedere goedkope grotestadswijk. Er wonen een paar kleine meisjes van het Operaballet, die onlangs weer afslag van gage moesten nemen, wat kantoorbediendege-zinnen en, in de achterhuizen, vele, vele werklozen met kleine kinderen, die niet met andere kinderen buiten mogen spelen omdat de vaders nette werklozen zijn, die iedere morgen nog met een klein onzinnig handeltje in een actetas hun geluk gaan beproeven. Neen, de Luftbadgasse is lang geen arbeidersbuurt.

Johannes Hodl heeft zijn huis gelukkig heel netjes verhuurd. Als hij wel eens in een enkel nachtelijk waak-

9