Bruiloft in Europa

eer verplicht om zijn gevel te onderhouden, en bezit dus onbetwist het aanzienlijkste huis van de straat, maar daar is ook werkelijk niet veel voor nodig. Want de Luftbadgasse, die vijf meter beneden het peil van de Gumpendorferstrasse ligt en maar aan één zijde een inrit heeft, omdat de andere toegang, naar het Apollo-theater, door een Stieg van vierendertig treden wordt afgesloten, is door zijn ligging al een doodgeboren straat waaraan zelden een architect met kennelijk plezier een huis heeft gezet. Ze is slechts aannemelijk voor mensen, die op iedere plaats tevreden zouden zijn of voor wie zich uit het leven hebben teruggetrokken. Parterre wonen er de kleine handwerkslieden. De goede, ouderwetse Meester Kleermakers, die beter een degelijke pandjesjas dan een smoking weten te snijden, en dus weinig, benevens een paar maatschoenmakers die niets meer te doen hebben. Een bontwerker, vroeger atelierchef van een hofleverancier, pluist er de meest ongunstige plekken uit de konijnevelletjes van de Naschmarkt, waarna hij er goedkope mantelvoering voor de warenhuizen uit fabriceert. Dan is er ook de man die gipsmodelen giet, maar wie tekent nog naar gips? Alleen het brandstoffenzaakje tiert in deze vochtige buurt, maar verfraait natuurlijk niet het totaalas-pect van de straat en is een doom in het oog van huiseigenaar Hodl. Doch mag men verlangen dat de stadsreiniging geregeld de trottoirs veegt in een straatje waar de vuilnisauto’s niet eens kunnen keren?

Dit wat betreft het parterre, maar de bovenwoningen bergen niet veel dat verheugender is. De Luftbadgasse (waar misschien wel eens een Luftbad was geprojecteerd, maar welker realiteit slechts weinig frisse lucht en binnenshuis nergens badgelegenheid biedt) is, voornamelijk door haar ligging, een toevlucht geworden voor 8