Bruiloft in Europa

Hij wil haar antwoord, nu. O, hij verlangt geen bekentenissen, hij begrijpt best, dat ze niet op hem heeft zitten wachten, als Solvejg in dat vervelende liedje. Maar hij wil weten of hij recht heeft op haar bijzijn, of hij geen indringer is, hij wil dat ze zal zeggen wat hij haar is, hier, nu. Hij wil geen beetje liefde for auld long syne. Hij is al lang vergeten hoe hij haar straks bij Korn-gross heeft af gewacht, rekenend op een voortzetting van hun blijmoedige, zorgeloze verhouding, al was het dan maar voor deze zes vacantiedagen. Alles is anders dan hij verwachtte, hijzelf is anders, de vrouw is anders en hij wil dat deze andere vrouw hem zal liefhebben. Hij laat zijn ogen niet van de hare, hij wil een antwoord.

En dan glijdt haar blik van de blonde haarlok, die ze daarstraks het eerst heeft herkend, omlaag tot diep in zijn blik. Rosita Goldös heeft eerlijke ogen, die heeft ze altijd, maar nu straalt in die ogen de hogere eerlijkheid der voelende, wetende, rijpende vrouw, die zichzelve toestaat het antwoord te geven dat haar hele wezen geven wil. Haar blik zinkt weg in de zijne. En opnieuw vloeit een licht, onverdeeld ogenblik om hen heen.

Haar hand heeft gebeefd onder zijn hand, Otto ziet hoe haar oogleden zich willoos neerlaten. ‘Je moet met me meegaan, nu,⁵ zegt hij, ‘we moeten samen ergens heen naar buiten.⁵

Maar dan, met een onverwachte, snelle beweging, die hem fel schokt en verschrikt, trekt ze haar hand terug. ‘Neen,⁵ zegt ze beslist, ‘ik moet aan ’t werk.⁵ Ze staat op en is opeens de practische, energieke Fräulein Goldös, aan wie de directie van Korngross binnenkort procuratie denkt te geven. Ze drukt het rode mutsje op zijn plaats achter haar rechteroor, dempt een vleugje poeder om haar neus en wenkt de kellner.

102