Bruiloft in Europa

zijne. Hij ziet haar aan. De rimpel is van haar voorhoofd verdwenen, nu ze ziet dat hij weer opduikt uit zijn gedachten knikt ze hem toe met een klein begrijpend lachje. En dan is hem plotseling duidelijk wat aan haar is veranderd, waarom ze niet meer het levendige jonge kind van vroeger kan zijn. Ze is heengegaan door een groot verdriet, en door haar strijd tegen het verdriet.

Zijn hele warme eenvoudige hart gaat voor haar open, alles drijft hem naar haar heen, schuldbewustzijn en ook een beetje mannelijke gestreeldheid, maar vooral het zuivere jongensachtige medelijden met iedereen en alles wat lijden moet, de deernis met anderen, die hem nooit heeft verlaten sinds hij een kind was. En al de lang en diep weggeborgen tederheid, die hij daarginds niet kon gebruiken, die geen uitweg mocht zoeken, vooral niet in zijn eigen gedachten, stroomt haar tegemoet.

‘Ik wist helemaal niet dat ik naar jou verlangde/ zegt hij deemoedig. Tk verlangde terug naar alles hier, naar alles even erg. Je kunt zo iets niet begrijpen als je het niet meemaakt, alles daar, elk mens en elk ding is er anders dan hier. Tenslotte weet je niet meer precies waaraan of aan wie je denkt als dat verlangen naar huis je overvalt, je weet alleen dat het leven miserabel is en de moeite van het leven niet waard, - maar dat alles goed zou zijn als je maar weer eens mocht skiën op de Semmering/

‘Arme jongen/ zegt Roserl. Haar mond is week geworden. Otto ziet het en verwondert zich dat dit hem zo gelukkig kan maken. Hij buigt verder naar voren, nu kan hij omhoog in haar ogen zien.

‘Maar jij wist dat je naar mij verlangde, Rosamünd-chen?’

101