Bruiloft in Europa

huilgeluid je van een zuigeling waait aan uit een venster met de sussende stem van de moeder. Boven hen op de daklijst fluit een merel. In de kleine restauranttuin knerst het grint onder de voeten der kellners, maar bescheiden. Otto buigt zich over de tafel.

‘Hoeveel vriendjes hebben zo wel bij je gezeten terwijl ik er niet was?’ En weer hoort hij zichzelf dit zeggen, wat vergoelijkend en een beetje meesterachtig, als te^ gen een kind dat men voor zijn vergrijp toch geen straf denkt te geven.

In Roserls voorhoofd ligt nu een diepe rimpel, die Otto niet kent, ze haalt haar schouders op en blaast langzaam de rook door haar neus. Otto merkt dat zijn han-; den vochtig worden, hij voelt zich opeens heel onhandig daar zitten, - het is een buitengewoon verwarrende ondervinding in Roserls tegenwoordigheid. Alles in deze teruggevonden wereld gaat anders dan hij het verwachtte. Neen, dit is niet meer het vriendinnetje, dat hem zo zorgeloos haar jeugd heeft geschonken, dit is heel nieuw en onbekend. Hij leunt achteruit in zijn stoel en ziet haar zitten, rechtop, haar mooi donker hoofd in volmaakt evenwicht op haar rechte hals, dit is eigenlijk een dame, - en ook dat niet eens, het is een jonge, bewuste vrouw, een mooie vrouw met houding. ‘Wees maar niet boos,⁵ zegt hij haastig, ‘ik had dit natuurlijk niet mogen vragen.’

‘Maar ik wil wel antwoord geven.’ Roserl buigt zich voorover en drukt zorgvuldig het vuur van het sigarettenstompje dood in de as. ‘Ja, er hebben vrienden bij me gezeten, hier en op een heleboel andere plaatsen. Ik ben geen non, dat kon je weten. Waarom ben je teruggekomen, terwijl je dat toch weten kon?’

Haar arm met de vragend uitgestrekte hand ligt nu vlak voor hem op tafel, ongewoon helder ziet Otto ie

99