De oude zaak Godefrooi

En smerig — verschrikkelijk. Eén keer in de vier weken werden de kleedjes geklopt en dan mocht de meid niet eens hard kloppen, wijl ze anders te veel zouden lijden.

Dirk vond het gezellig en liet zich bij toeval op een stoel zakken. Het vrouwtje zei er niets van en vertelde ferm door. Nooit werd de zoldertrap gedaan, nooit, nooit en als je bij vergissing de leuning vasthield kwam je met een paar vuile, bestofte handen beneden. En eens, toen de gootsteenlozing verstopt was, deden de buren of ze van niets wisten en lieten ze het vuile water kalm naar beneden druipen. Het vrouwtje liet Dirk de vlekken aan het plafond zien en vertelde nog van een nieuw gordijntje dat er totaal door bedorven was.

Dirk luisterde half en knikte met het hoofd. Hij bekeek het aanrecht en bedacht hoeveel hout hij er voor zou noodig hebben om het opnieuw te betimmeren. De bovenramen moest hij ook schuifbaar maken.

De bewoonster schreef zijn nadenkende houding aan haar boeiend vertellen toe en voelde zich erdoor gevleid en aan-gemoedigd. Het speet haar dat ze niets vinnigs kon bedenken op haar oudste buurvrouw, maar tot vergoeding gaf ze Dirk een uitgebreide lezing van de dochter. Spoedig wist hij nu dat de „rooie” bijna veertig was en monsterleelijk en dat ze letterlijk al jaren lang op de loer lag naar een man. Twee keer had ze al eens aanzoek gehad op een advertentie, maar telkens waren de mannen na het eerste bezoek weggebleven. O — ze zou zelfs den vuilnisman nemen, als hij maar wou, verzekerde de aardige blondine.

Ze stond nu vlak voor hem, een hoofd kleiner dan hij en raakte in het vuur van haar spreken hem neermalen aan met haar boezem. Dirk kreeg het een beetje warm. Tegenover dienstmeisjes kende hij een bepaalde gedragslijn, maar hoe men zich tegenover getrouwde vrouwtjes moest gedragen, dét wist hij niet. Zij echter scheen niet verlegen voor hem te zijn, dacht hij.

Haar vrijelijk uitpraten over de buren vuurde hem aan; een oogenblik dacht hij zelfs dat ze opzettelijk zoo praatte om hem durf en aanleiding te geven.

Afkeerig was hij er niet van — maar dit geval was hem zoo nieuw, zoo vreemd. En hij herinnerde zich de geschiedenis van een jongen timmerman als hij, die zich eens met een getrouwde vrouw te groote vrijheden had veroorloofd. Ze had geschreeuwd, gegild, ze had hem geschopt en gekrabd en de buren, te hoop geloopen, hadden hem in hun veront-