De oude zaak Godefrooi

47

hen dan met „ opperman” aansprak kon zich gerust net zoogoed tot een stapel steenen wenden, daar zij hem dan net zoo min antwoordden als dat dood materiaal. Ook witten ze wel de plafonds in Godefrooi’s eigen huizen en riepen dan aan de trap: „stukkedoor mefrou!”.

Ze waren beste, bedaarde mannen die nooit een verkeerd woord zeiden en voor Mina evenveel eerbied hadden als voor de dame des huizes. En — toen het meisje hun om vier uur "glaasje cognac inschonk steeg die eerbied schier tot ver-goding. Maar ze uitten dien bedaard want ze waagden zich nooit aan buitensporige declaraties.

Vóór twaalf uur werd er niets uitgericht, om de eenvoudige reden dat niemand wist wat hij doen moest. Twee menschen wisten slechts wat er gebeuren moest: dokter van Rooyen en de aannemer Godefrooi. Maar de eerste behandelde dien ochtend een groot aantal patiënten en de aannemer liep naar gewoonte straatjes om. Het leek hem eenvoudig bespottelijk, direct al naar van Rooyen te gaan om Dirk te zeggen wat er moest gebeuren. Dat had zijn vader ook nooit gedaan en zijn grootvader zou hem in zijn graf verachten als hij, de stamhouder, het wél deed. Het werk kwam er op geen dag meer of minder opaan en de Godefrooische leus eerde hij hoog: Haastige spoed is zelden goed!

Om hen in beweging te houden en te beletten dat ze zouden inslapen liet Dirk door de beide mannen de materialen naar den kelder dragen. Later veranderde hij van gedachte en beval hij ze, een gedeelte weer naar boven te halen en op de binnenplaats te zetten. En toen dit was gebeurd kwam hij tot het besluit dat de kelder de basis van hun operatiën zou zijn en er dus niets mocht in den weg staan. Dus, liet hij al wat er in was, door de beide oude mannen naar den tuin dragen.

Dat monnikenwerk verbaasde noch mishaagde zijn helpers. Wel beschouwden ze hem nog steeds als een vreemde, wilde eend in de bijt maar erkenden desniettemin zijn aanspraak om hen te regeeren. Zoover zij zich hun leven konden herinneren, had tot nog toe iedereen, werkman zoogoed als patroon, vrouw zoowel als man hun gecommandeerd en hadden zij zelfs niet de kleinste bezigheid op eigen initiatief of volgens eigen inzicht verricht. En dat „de timmerman” net zoogoed hun baas was als Godefrooi zelf, dat was zoo klaar als een klontje.

Al dat noodeloos heen en weer sjouwen van gereedschappen en materialen was voor hen dagelijksch werk. Dat hadden