Trouwen

TROUWEN. 77

Haar moeder ging met hen mee, naar de woning en onderweg bracht haar meisjesachtig vroolijk-zijn hem zoozeer van de wijs, dat hij voortdurend zweeg. Het ging zijn begrip te boven, dat het meisje, dat zoo kort geleden heete tranen had gestort bij de gedachte aan haar vroegere liefde, nu welgemoed met hem naar hun aanstaande woning kon gaan. En onderwijl lachte zij dat kort-betooverend lachje dat hem gevangen had, het lachje dat eigenlijk voor iemand anders was bestemd en spraken de lippen die hem zoolang belogen en bedrogen hadden, nu met dezelfde onverschilligheid over allerhande onzin, als waarmede zij eens zijn harte-vraag met ,,ja” hadden beantwoord.

Zoo dwarrelden zijn gedachten in hem bij het zien harer opgewektheid en zwijgend ging hij naast haar voort.