Trouwen

6 TROUWEN.

Haar antwoord verliet Rosa’s mond, zóó bewust, zóó rustig-onverschillig, dat het net zoo goed tot antwoord had kunnen dienen op elk andere vervelend-alle-daagsche vraag. Het wekte zijn wrevel op.

— Och ja...... och ja ! Anders niet ?

Rosa......! Hij wendde haar het knappe,

donkergetinte gezicht toe, waarin de mooie, bruine oogen, te gevoelig voor een man wellicht, haar verlangend toeblonken, door een dauwig waas.

— Wat dan...... wat moet ik dan zeg

gen ? vroeg ze licht korzelig, verveeld door sprekensdwang en ze wendde haar oog van hem af, om zijn blik van verlangen te ontgaan.

— O niets!

Wrevelig onttrok Simon haar zijn om-helzenden arm. En in mokkerig gebaar