Trouwen

TROUWEN. 57

’t Welde in hem op, weg te gaan, haar te verlaten ; dan kon ze slapen. Maar, als-i

wegging — dan wou hij niemand zien--

binnen niet goe-nacht zeggen. Hij wilde zich niet laten bekijken — bij het lamplicht. Hoe laat zou het zijn ?

Hij trok met willoos bewegen zijn horloge te voorschijn. Half tien ! Binnen zouden ze wel denken, dat ze w^raren in slaap gevallen.

Geruchtloos stond hij op — greep hoed en stok.

— Ga je heen — Simon ?

— Ja...... Zeg jij ze maar — goeden

nacht, voor me.

— Ga je — niet even naar binnen ?

— Nee !

Hij huiverde er voor terug, nu in de vriéndelijke gezichten daar binnen te blikken — gezichten die hem zouden aan-