Trouwen

54 TROUWEN.

zooals dikwijls gebeurt — tegen mij stug en koel was, dan was ’t omdat je ziel hém toelachte; dan was je van hém vervuld en aan hem gaf je je dan, mij alles weigerend, stil en vol van liefde. Roos......

Roos... waarom heb je dan ja gezegd......

waarom ? Waarom dan......?

Hij zweeg en voelde luid-op — het kloppen van zijn hart.

— Had ik dan moeten — nee zeggen ?

In die weinige woorden, in die schijnbaar eenvoudige wedervraag, lag een gebiedende eisch om beslissing. Die hoorde hij er in, luid en onmiskenbaar en het doorschokte hem. Wat — wat, angstig rees in hem op — wat ter wereld bedoelde zij er mee en wat wilde zij ? Iets, het ergste, wilde zich aan hem opdringen —

het vreeselijke...... Zou ze dót bedoelen ?

Maar nee —■ nee...... dat kón immers