Trouwen

44 IROÜ'WeN.

overspannen — we moesten maar naar binnen gaan. Zal ik je moeder roepen ?

—* Nee — nee — kreunde ze.

— Nou — zeg het mij dan...... zég

het dan......

Wild richtte zij zich op...... maakte

ze beweging van wegloopen...... Dan zakte

ze weer in haar stoel......

’t Snikken ging nu over tot schreien, tot huilen in stroom van tranen.

— Roos — zei hij nu zacht, haar hand vattende in streeling...... wil je mij ver

geven. Ik ben een naar mensch — een onhebbelijke kerel — en ik ben veel le ruw om met jou om te gaan. Wil je me vergeven Roos — wil je probeeren me een

beetje beter te maken ? Wil je — me......

dan nu...... een zoen geven......?

Vervelende vent, dacht het direct in hem, daar begon hij alweer.