Trouwen

130 TROUWEN.

smachtender dan ooit. Er fietsten zooveel

paartjes...... Daar voelde ze een stompje

van Jetty...... ze keek op — haar zus

knikte haar beteekenisvol toe. Ja — dat was ook zoo — die Rosa. Die was een brok conventie. Toch lachten haar oogen al in stil verheugen op een samen-toertje, terwijl ze zachtjes reciteerde — haar sonnet...

Ze zochten een koel plekje......Dicht bij

het fietsen-rek vonden ze een knus hoekje.

— Dag, dames — mijnheer! De kellner kende hem. Wat zal het wezen, mijnheer ?

— IJs ? Ja — knikte Roos onverschillig.

— Plombieres ! kirden de tweelingen, onderwijl een steelschen blik in het park werpend naar de spele-rijdende paartjes.

— Mijnheer ook ? Niet ? Dan — twee ijs, vanille — en twee plombieres — alsjeblieft mijnheer! ’t Is warm, maar hier is ’t lekker — vin-u ook niet, mijnheer ?