Trouwen

120 TROUWEN.

Haar manoeuvre was te doorzichtig om niet te worden begrepen ; ze wilde hem tot géén prijs gelegenheid tot een onderhoud laten. Haar opzet maakte hem mistroostig ; wilde of durfde ze niet ? Had ze dan vrees ?

En toch, hij moést en zou haar spreken. Daarvoor was hij zoo vroeg gekomen, na een korte nachtrust, opgezwiept door het verlangen, het nu tusschen hen tot klaarheid te brengen. Want, zoo hij dat niet deed, vreesde hij op het allerlaatste oogen-blik nog terug te deinzen voor het huwelijk met een meisje, wier vertrouwen hij nooit ten volle had genoten en dat behoedzaam haar geheim voor hem had verborgen gehouden.

Na de koffie vroeg ze hem, of hij even mee ging naar de modiste. Het hóópte