Naar sneeuw en zon

100

sen, want ze voelde in alles wat Toet zei de bedoeling haar, Els, te treiteren en uit haar huisje te lokken. Ze was dolgraag opgestaan en weg gegaan, maar als ze nu ging, zou Toet denken, dat ze de lof op Annie niet kon verdragen en had ze haar doel bereikt, de draak!

Bea keek glimlachend naar Els’ opgewonden gezicht, dat boekdelen sprak.

„Els kan niet huichelen,” dacht ze. „Ze houdt zich kranig in, maar dat snuit van haar is goud waard. Alsof die sluwe Toet dat ook niet ziet! Ze zit gewoon te genieten. Hemeltjelief, wat is ons troepje dan toch anders. Je mag mekaar dan wat meer of minder sympathiek vinden, ’t met mekaar’s opvattingen niet altijd eens zijn, maar zó jaloers, zó hatelijk als dat wicht tegenover anderen staat, zo is er niemand in ons kliekje.”

Toet had naar Bea zitten kijken als een poes naar een kanarie.

„Heb je herrie met Bob gehad?” vroeg ze dan liefjes. „Je bent zo stil en ik zie jullie niet meer samen. Ik zag ’m daarnet met dat mooie meisje Giesens in 3’n wagen.”

„Ja, ’n beeldje is dat,” stemde Bea in.

„Ik geloof vast, dat Bob een beetje verliefd op haar is,” zei Els.

„Net echt,” dacht Toet, terwijl ze naar nieuwe giftige pijltjes zocht.    i

„En Til met dien jongen Doorbeek wordt dat wat? die zie je ook veel samen.”

„Zouden we niet eens opstappen?” vroeg Els, die op het punt stond hatelijkheden terug te gaan zeggen.

„Hè, neen,” zei Bea, zich loom uitrekkend. „We zitten hier net zo gezellig.”

„Actrice,” dacht Toet. „Ze ergert zich groen, omdat ik haar laat merken, dat ik wel drommels goed