Naar sneeuw en zon

97

„Study in Black and White,” zei een spottende stem en een slank, donker meisje bleef voor hun stoelen staan. „Les inséparables,” was het een ogenblik later, toen de beide meisjes geen antwoord gaven.

Toet Numans, doende alsof ze niet zag, dat haar komst ongewenst was, trok een stoel naast hen en liet zich neervallen.

Bea, door haar oogkiertjes glurend, merkte, dat het toch verloren spel was en opende langzaam haar ogen, dan zei ze flauwtjes:

„Zo.”

„Heel goed gespeeld, net of je echt sliep,” prees Toet. „Op de eind-uitvoering van de Toneelschool was je, dunkt me, niet zo en train.”

Els zat meteen rechtop.

„O, daar heb je haar weer!” stoof ze op. „Iedereen vond Bé uitmuntend.”

„Ze was niet slecht,” gaf Toet onmiddellijk toe. „Maar ’n beetje mat. Of misschien leek dat zo bij ’t spel van dat meisje Berends. Raspaardje, hè?” Bea legde even bedarend haar hand op Els’ arm, fluisterde: „apotheker van Klein-Weltwil.”

En Els, die net een venijnigheid had willen plaatsen, schoot in een lach.

„Wat zei ze?” vroeg Toet en haar ogen priemden. „Dat ze weg wil,” proestte Els.

„Hè, blijf nog even,” drong Toet aan. „Zeg, om nog eens op dat meisje Berends terug te komen; dat is wel een uitgesproken talent, hè?”

„Dat is ze,” stemde Bea in. „Zo zijn er niet veel.” „Niet een,” zei Toet nadrukkelijk .„Allemaal dile-tantisme, vin-je niet?”

Els werd al die tijd in toom gehouden door Bea. „Zeg Toet,” vroeg Els dan, „heb jij je handlijnen wel eens laten onderzoeken? Wij hebben ’t gedaan, maar schitterend, hoor! Bea heeft puntvingers, dat

Naar sneeuw en zon.