Naar sneeuw en zon

95

denken gebracht. Waar achtig, Els. Je kunt er nou om lachen zo hard je wilt en toch heeft ’t gemaakt, dat ik mezelf eens goed van binnen heb bekeken. Misschien bereik ik geen cent, maar in ieder geval ben ik op ’t moment op een keerpunt van m’n leven gekomen en heb ik het gevoel, dat ik moet proberen er iets meer van te maken, dan ik totnogtoe deed. Natuurlijk gaat dit niet ineens en heb ik nu het machteloze gevoel, dat ’t me toch niet zal lukken. Dat maakt me zo melig en onrustig. Maar als ’t een beetje wil kom ik daar wel overheen en dan gaan we proberen Bea te herzien.”

Els was sprakeloos. Er was een ernst in Bea’s stem en op haar smal, bleek gelaat, als Els er nog nooit in gezien had.

„Nou ja,” dacht ze, „de ene krijgt het door dit en de andere door dat. Ik sjok naar Door als ik in de purée zit en Bea zoekt steun bij iemand, die de handlijnen bestudeerd heeft. Hindert allemaal niet. Als het karretje maar weer in de rails komt.”

„Zeg Els,” stoorde Bea haar, „daar komt „de apotheker van Klein-Weltwil” aan. Net doen of we d’r niet zien. Ze komt vast op ons af gestevend. Als we haar hebben raken we haar niet zo gauw kwijt en ik heb niet de minste zin in d’r gekwek.”

„Wie heeft die naam eigenlijk voor haar uitgevonden en wat betekent die?” vroeg Els.

„O, dat is de titel van een boek, dat ik eens gelezen heb, ik weet waarachtig niet meer van wie het is. Daar komt een apotheker in — ’t ding speelt op een klein dorp — die, waar hij komt, roet in ’t eten gooit en de mensen de meest onaangename dingen zegt, zonder dat ze bepaald boos op ’m kunnen worden, want dan zouden ze zich teveel in de kaart laten kijken.”

Els kreeg een proestlach.

„Prachtig van toepassing op Toet Numans. Ik heb