Naar sneeuw en zon

92

bang ben te laten merken, dat ’t weer een reuze tegenvaller is. En toch geloof ik niet, dat ik nog lang op school blijf.”

„Wat denk je dan te gaan beginnen? Naar huis terug?”

„Dat nooit. Zou ik niet meer kunnen. Ik weet waarachtig niet wat ik moet doen als ik de toneelschool opgeef. Ik kan naar een uitgever gaan, vragen of ie vertaalwerk voor me heeft. Zet ie me op een lijstje met ’n paar honderd vóór me, die er veel erger aan toe zijn dan ik. Ik kan op advertenties schrijven voor kantoorwerk. Typen en steno zou gaan, Engels en Duits ook nog, maar m’n Frans is gewoon treurig. En — zelfde liedje: ’n massa aanbiedingen en veel betere dan ik. ’t Is gewoon hopeloos.”

„Wordt mannequin. Je hebt zo’n beeld van ’n figuur.”

„Och, hoepel op. ’n Mooi vak.”

„Schildersmodel. Je hebt een interessant snuit.” „Weet je nog meer nonsens te zeggen?”

„Ja, ik weet een schitterende baan. Bied je aan bij een grote Scheepvaart-Maatschappij als... och, hoe noemen ze zo iets ...?”

„Stewardess?”

„Bê-je! Veel hoger. Nou, zo’n dame, die meereist om de gasten aangenaam bezig te houden en alle spelen te leiden. En dan ontmoet je natuurlijk een steenrijken man, die hardstikke verliefd op je wordt en je huwt. Dan komen we allemaal logeren op een van je kastelen.”

„En Espagne!” lachte Bé.

„Nou, zoiets gebeurt toch wel eens.”

„Ja, in de boeken.”

„Ik vind jou net iemand om veschrikkelijk bizon-dere dingen te beleven.”

„Dat zei Mevrouw Méville ook, toen ze m’n handlijnen zag.”