Naar sneeuw en zon

91

„Heerlijk rustig. Ik ben wel graag alleen. Tenminste voor een poosje.”

„O, ik wou zeggen!” lachte Els. „Je hebt eeuwig mensen om je heen.”

„Ja, veel te veel. Soms heb ik lust ze allemaal te laten opwaaien en m’n leven heel anders in te richten. Dat zijn misschien m’n goeie ogenblikken. Nu kan ik bijna niemand verdragen. Gaat ook wel weer over.”

„Ik geloof, dat ik van jullie allemaal nog de opge-wektste ben,” snoefde Els. „Ik neem de dingen tegenwoordig maar zoals ze zijn en daar bevind ik me best bij.”

„Jij hebt een werkkring die je bevredigt.”

„O, hemel, Beatrice! Is ’t weer mis met je toneel-bevlieging? Daar heb je nou thuis zoveel narigheid om gehad en nu je er een jaar mee bezig bent is het al mis. Wat wil je dan weer, eeuwige onrust?”

„Hè, kind, zaag niet zo door,” zei Bea geprikkeld. „Ik hèb er niet genoeg van. Ik zie er alleen het hopeloze van in.”

„Hoe zo?”

„Neem nu eens de hele toneelwereld, ’t Is gewoon een verbrokkeld zoodje. Hopen toneelgezelschappen en niemand is eigenlijk op de plaats, die hem toekomt. En dat zijn de allereersten, die ik bedoel. Als er daarvoor al geen plaats is, hoe moet het dan met ons, arme beginners gaan? Hoeveel werkelijke talenten zijn er op onze school? Een bitter beetje, hoor! En daar behoor ik niet toe, dat heb ik allang geschoten. Als ik alles vooruit geweten had...” „Nou, dat hebben ze je bij je thuis genoeg voorgehouden, dat heb je mezelf gezegd.”

„Hebben ze ook en ’t was misschien beter geweest, als ze ’t me niet zo vaak gezegd hadden. Ik ben er met m’n stieve kop weer tegen aan gelopen en nou zit ik er mee. Ik ga daarom ook niet naar huis, omdat ik