Naar sneeuw en zon

88

„Ben je perliebt? zoals onze Oostenrijkse gedienstige zegt.”

„In ’t minst niet. Ik voel me landerig, onrustig, onbevredigd. Ik zou er uit willen, maar ik weet niet waarheen en ik heb ook geen geld om naar ’t buitenland te trekken. En dichtbij heb ik geen zin in. Ik heb een stapel mooie boeken te leen en me voorgesteld heerlijk in m’n vacantie te gaan lezen. Maar ik heb geen rust te blijven lezen en het dringt niet tot me door. Als ik ’s morgens de courant lees, is m’n hele dag al bedorven. Niks dan gekrakeel, gezanik en gezwam en ’t einde van het lied zal wel zijn, dat we op een goeie dag door bommen uit de lucht platgeschoten worden en al het geklets voor niets is geweest.”

„Jasses Bé, aan zulke akelige dingen denk ik nooit.”

„Lees jij dan geen couranten?”

„Nou ja, maar daar denk ik dan niet verder over na. ’t Zal zo’n vaart niet lopen.

„Dat is gemakkelijk gezegd.”

„Kom jij dan wat verder met je gepieker?”

„Neen, dat niet. Maar ’t is toch zuur, te moeten denken, dat er maar over onze levens beschikt kan worden door een troep mensen, die ’t beter met elkaar konden uitvechten, dan de hele wereld in rep en roer te brengen.”

„Ja, dat is eigenlijk wel waar. Zeg, Bé, denk je, dat er oorlog komt?”

Bea schoot in een lach.

„Wat weet ik daar nu van, dommie? Dat weet op ’t moment geen mens. Dat staat ineens voor je neus en dan is er geen tegenhouden meer mogelijk en gaan alle mensen, die er nu zo vreselijk tegen waren, als gedweeë lammeren mee. We leven in een ellendige tijd, Els en onze generatie heeft ’t om de maan niet gemakkelijk. Wat zijn onze vooruitzichten? Niks. Je