Naar sneeuw en zon

86

„En nou zit ik weer zonder,” lachte Els, die met Bea in badpak aan de kant van het open zwembad lag te luieren. „Net ’n daghitje zonder betrekking,” ging ze voort. „Met dat verschil, dat ik alleen maar ’s avonds werkte.”

„Is Eliza er mee opgehouden?” vroeg Bea loom. „Trok het stuk niet meer?”

„Nou en of,” zei Els beledigd, alsof het haar onderneming gold. „Maar ze kon de zaal niet langer krijgen.”

„Ze heeft geboft, dat ’t die veertien dagen niet zo erg warm was, anders was er toch geen kip gekomen.” „Denk je maar! Die ene avond, toen ’t zo smoor heet was — we waren ’s middags aan het Kalfje, weet je nog? — toen was ’t waarachtig nog tjokvol. Jakkie, ’t was niet om uit te houden, we waren haast te suf om te spelen. En toch brulde het publiek van ’t lachen.” „Heb je er nu eindelijk genoeg van gekregen?” „Och, zo. Ik had best nog door willen spelen, ’t Is toch wel ketig. Zeg, Bé?”

„Ja?”

„Voel jij nog wel zoveel voor ’t toneel? Ik hoor je er zo weinig over praten.”

„’t Is nu vacantie.”

„Nou ja. Maar je gaat toch weer naar de Toneelschool, niet?”

„Natuurlijk. Hoe kom je daar zo op?”

„Nou, zoals ik zeg: je praat er nooit meer over.” „Ik ben niet zo’n ratel als jij. Die mond van jou staat geen seconde stil. Je maakt me soms doodmoe met je getater.”

„O, nou heb ik ’t gedaan!” zweeg Els, in d’r wiek geschoten.

Bea keek haar van terzijde spottend aan.

„Hoe lang zou ze ’t volhouden,” dacht ze en haar arm uitstrekkend waaierde ze even met uitgespreide vingers langs Els’ neus.