Naar sneeuw en zon

85

„Zeg, jij stapt stevig voor een vrouw,” vond Henk, toen hij zag hoe gemakkelijk Til z’n grote passen bij hield.

„O, ja, lichamelijk ben ik geen pietlut je. Ik ben een taaie en heb een massa uithoudingsvermogen. Alleen een pitsie meer wil moest ik hebben. Jakkes, daar begin ik weer met mijn gezanik. Luister er maar niet naar. Ik zal proberen alleen maar te genieten van deze kostelijke avond.”

Zwijgend liepen ze naast elkaar, ieder bezig met eigen gedachten, ze niet uitsprekend, omdat ze bang waren elkaar te vervelen met het steeds weerkerend refrein er van.

„Lopen we door tot Scheveningen?” vroeg Henk, toen het donker begon te worden.

En Til, opschrikkend, zei gejaagd:

„Laten we teruggaan! Moeder denkt vast aan een auto-ongeluk. Ze is zo gauw ongerust.”

„Dan nog maar een stapje er op! Rechtsomkeert, marsch!”

En in nog steviger tempo keerden ze terug naar het wagentje en reden in een flink vaartje naar de stad terug.

„’t Was fijn, kameraad!” zei Til, toen ze voor haar huis gekomen, snel uitstapte.

„Dank je wel, hoor!”

„Dank jou,” baste Henk. „Ik tref niet vaak een kameraad, die net zo zwijgzaam is als ik. We trekken er eens meer samen op uit. Gedag!”

„Dag!” zwaaide Til hem na en ze ging opgewekter het huis in dan ze er die middag uit was gegaan.