Naar sneeuw en zon

67

van ’m. Die heeft geroken, dat we allemaal hier zijn!”

Els, die valkenogen had, zoals ze altijd beweerde, had de race-wagen herkend, die Henk Doorbeek af en toe huurde.

„Ik moet toch wat aan m’n verlof hebben,” excuseerde hij zich dan, want hij had ’t land aan groot doen.

MJaar Henk keek verrast toen hij ze allemaal bij elkaar zag; hij had gedacht Els en Til alleen te vinden.

„Ik was bij je thuis,” zei hij, Til’s hand drukkend, „en je moeder zei, dat ik jullie hier wel zou vinden. Ik had willen vragen of jullie mee naar Zandvoort gaan.”

Een snelle blik van Bea naar Til en Henk en even een stiekum wuiven met de hand naar Els.

„Pch, pch, pch!” deed die begrijpend terug en ze lachten allebei.,

„Naar Zandvoort?” vroeg Tom langgerekt. „In die hette? Hoe verzint iemand het!”

Maar Bea was plotseling vuur en vlam voor Zandvoort.

„Hoeveel gaan er in je wagen, Henk? Ik heb dolle zin. Even naar huis om m’n badcostuum te halen en dan naar zee. Fijn! Wie gaat er mee?”

„Er kunnen twee in de Dicky-seat en één naast mij,” zei Henk en in z’n stem was niet het enthousiasme, dat er uit klonk wanneer Bea iets voorstelde.

„Niet allemaal tegelijk!” lachte Bea, nu niemand inging op haar vraag.

„Ik ga in de boot terug,” zei Bob kort. „Wat doe jij, Tom?”

„Met jou meegaan natuurlijk. In dat vehikel van hem kan ik m’n benen niet strekken.”

„En jullie?” vroeg Bea aan Els en Til.

„Ik moet toch spelen,” zei Els.