Naar sneeuw en zon

64

„Ik zou ’t liefst direct gaan, maar dat kan ik moeder niet aandoen.”

„Neen;,” zei Els en ze dacht aan de weemoedige, hunkerende ogen.

Toen gingen ze naar binnen en liet Til zich lusteloos neervallen in een fauteuil. Mevrouw van Berkel stond wat jachtig op, begon thee te schenken, zette „de lekkere delen”, zoals Els de koekjes en bonbons betitelde onder Til’s bereik. Er was een pijnlijke stilte in de kamer en Els kreeg aanvechtingen iets dols te zeggen.

„Wat zag die Til er slecht uit,” dacht ze. „Zulke donkere kringen onder haar ogen en zo mager als een ram. ’t Werd tijd, dat ze naar buiten ging.”

„’t Was meer dan slecht, moeder,” verbrak Til de stilte. „Gelukkig maar, dat u niet in de zaal was, u had u dood geërgerd over uw spruit.”

„En Els zei.

„Nou ja, Els!” een moeizaam lachje trok over Til’s gelaat. „Els heeft net zoveel verstand van muziek, als...”

„Als een regenworm van schilderen,” lachte Els. „Ik ben niks beledigd, hoor! Ik ga alleen maar af op m’n koude rillingen en als ik die op een concert gevoeld heb en ik lees de volgende morgen in de grote bladen, dat het mooi was, dan denk ik: „Els, kind, die rug van jou, die weet het toch maar!”

„Maar deze keer sloeg je rug de plank dan toch mis!” Til glimlachte flauwtjes.

„Wat was er dan niet goed?” vroeg mevrouw. „Ten eerste was ik er één keer finaal uit en had het orkest de grootste moeite me op te vangen.. En natuurlijk struikelde ik over de octaven-passage. Och, laat ik er maar niet meer over praten, ’t Was slecht en daar is alles mee gezegd. Eer ik ooit weer op een voordracht-oefening zal spelen, moet er een boel gebeuren.”