Naar sneeuw en zon

62

ook nog op haar vrije ogenblikken beslag te leggen met al m’n gejammer. Jakkie, wat ben ik (toch een egoïste. En Door, die maar altijd klaar staat, voor iedereen en voor zichzelf zo weinig eist.- Ik ga d’r portret maken en ik zal er m’n uiterste best op doen en als het goed is, geef ik ’t haar moeder, die haar wel erg zal missen, nu ze niet meer in één stad wonen.” Zingend kwam ze het huis binnen en haar moeder, die de koffietafel aan het klaar maken was, dacht verheugd:

„Ze heeft Door thuis getroffen,” en haar dankbare gedachten gingen naar het nichtje', dat haar zo lief was en dat in stille eenvoud haar weg ging, die moeilijk en zwaar was, maar haar de voldoening gaf, dat ze hulp bracht, waar ze ging.

Els stormde de trappen op en viel, na aangeklopt te hebben, de zitkamer van Mevrouw van Berkel binnen.

„’t Was uitmuntend,” jubelde ze Til’s moeder tegemoet.

„Is ’t heus?” Verheugd stond deze op van haar plaatsje in de erker waar ze uit had gekeken naar Til. „Hoe weet je ’t, Els?”

„Ik ben toch gegaan en zó gaan zitten, dat Til me niet zien kon. Ze heeft werkelijk enig gespeeld. Ik ben maar gauw even hierheen gepeddeld om ’t u te zeggen.”

„Je bent een schat,” zei dankbaar mevrouw en ze gaf haar een zoen.

„Til komt daar, ze is nog even met een troepje van school mee opgelopen.”

„Was ze blij, dat ’t achter de rug is?”

„Hm!”

„Niet erg, wel?”