Naar sneeuw en zon

61

maal de beste rol wegpikken. Als ’t niet zo’n leuk stuk was en ik toch niets beters wist te doen in de vacantie, dan zou ik al lang de benen hebben genomen.”

„Wat zal je moeder blij zijn, dat je er nu zo over denkt.”

„Heb ik haar niet gezegd.”

„Gun je haar die kleine triomf niet?”

„Neen, eerlijk gezegd, niet.”

„Je bent eigenlijk nog een heel klein meisje,” plaagde Door.

„Kan wel,” gaf Els toe. „Maar moeder zou direct zeggen: „Zie je nu wel, die hele toneelrommel is niets,” en dat zou ik toch niet kunnen verdragen. Want het toneel is iets heerlijks, het brengt je in een tover wereld je. Maar een feit is ’t, dat het beter is er uit de zaal naar te kijken, dan tussen de coulissen te staan. Dan blijft het sprookje onberoerd.” „Ik begrijp het best.”

„Jij begrijpt altijd alles, dat is nou juist zo fijn. Daarom komen we allemaal zo dolgraag bij je. Is dat nou door je dokterschap, of ben je altijd zo geweest?”

Een weemoedig trekje lag op Door’s gelaat „Als je vroeg je vader verloren hebt, als je hele jeugd eigenlijk één zorg al zorg is geweest, dan om dit, dan om dat, zou je dan niet veel leren begrijpen? Maar, kind, nu moet ik je weg jagen. Ik moet nog een artikel voor ’t medisch tijdschrift schrijven en straks heb ik spreekuur. Weg, dus, morgenplaag!”

Toen Els zich op haar fiets naar huis begaf, voelde ze zich opgewekt.

„Wat is er toch in die Door, dat je zoveel kracht geeft,” dacht ze. „Ik zal doen wat ik haar beloofd heb en ik zal me ook voornemen, niet zo eeuwig met al m’n klachten bij haar te komen aandraven. Ze hoort nooit anders dan klachten, ik hoef waarachtig niet